De regeringsvorming is bij het ‘ter perse’ gaan van deze tekst beëindigd. Zoals steeds bevat het akkoord, ditmaal “voor een creatief en solidair België” genaamd-uitstekende titel overigens- goede en minder goede elementen. Laten we beginnen bij het positieve: Er komt geen splitsing van het district Brussel-Halle-Vilvoorde, geen regionalisering van de NMBS, geen defederalisering van de ziekteverzekering, geen splitsing van mobiliteit enz… Kortom: België wordt géén confederatie. Dat is op zich belangrijk, daar ons eerste doel steeds geweest is de staatshervormingen een halt toe te reopen. Verder bevat het plan ook nog lovenswaardige initiatieven met betrekking tot werkgelegenheid, justitie,ambtenarij etc…
In Halle en Vilvoorde steigeren de opiniemakers nu al omdat aan de “eeuwenoude” Vlaamse eis geen gewag werd gegeven. Het conservatieve Blok N-VA/VB/CD&V acht het wederom een “Vlaamse capitulatie”. Zoals we weten is de Vlaamse autonomie gebouwd op 30 jaar…capitulaties. Toch is het regeerakkoord niet van enig nationalisme gespeend gebleven, al valt de schade ditmaal relatief beperkt te noemen- zeker in vergelijking met de ramp van Lambermont. Er zou een regionalisering komen van bepaalde delen van de verkeersregels (welke regeling op de Ring rond Brussel?) en van de wapenhandel- de regering regionaliseert dus haar geweten! En er zou opnieuw gesproken worden over een overheveling van ontwikkelingssamenwerking naar de Gewesten (hoewel het federaal budget inzake tot 2010 werd vastgelegd). Dit alles echter wordt doorgeschoven naar een overlegforum, en –zo mogen we hopen- naar de koelkast. Het VB hanteerde in pure nazi-stijl de rethoriek als zou alles een gevolg zijn van een complot tussen “Kroon-Loge-Links”. De zoveelste “anti-Vlaamse regering” is een feit. Ergens is het wel waar, maar dan in andere zin: Elk Belgisch bevoegdheidsverlies ís slecht voor de Gewesten, ergo Vlaanderen. Een coherente politiek wordt zo immers onmogelijk.
Wanneer men echter spreekt over de herziening van Artikel 195 v.d. GW (wat grondwetswijzigingen veel simpeler zou maken) en een paritaire Senaat, welnu, dan is België – en zeker de democratische rechtsgang- in haar wezen bedreigd. Zover echter zijn we niet. Laten we positief blijven, ons erop verheugen op het feit dat Frans- en Nederlandstalige liberalen een tweewekelijks nationaal overlegforum opgericht hebben (eerste stap naar federale partijen?) en op de steeds grotere activiteit van ons immer aangroeiiend ledenbestand. Tot slot nog dit: Eerder reeds hebben we verschillende malen betoogd dat de echte politieke overwinnaar Spirit was (met misschien 2% aanhangers zonder kartel). Dat blijkt nu ook zo in de communautaire dossiers. Maar om vér te gaan, nee, daarvoor zijn ze te zwak. Capitulaties bouwden, we zegden het al, de Vlaamse verzelfstandiging op. Laat ons hopen dat dit de laatste “capitulatie” was. Graag zouden we hebben dat er nu gesproken werd over het herfederaliseren van materies zoals buitenlandse handel en landbouw. En op termijn willen we die Gewesten weg. Maar de langste tocht begint bij de eerste pas…
