CD&V

De verdere verkiezingsneergang van de Vlaamse Christen-democraten is bezwaarlijk verrassend te noemen. De ontkerkelijking zet zich door, religie of religieuze connotaties worden minder en minder in de politiek geduld etc… Maar de CD&V is ook kampioen in taalracisme (cf. campagne Grouwels, publicatie/persbericht) én in inconsistentie.Ter illustratie;

Volgend stukje tekst komt uit het programma van de Vlaamse Christen-democraten: “CD&V wil een confederaal land. Het zwaartepunt van de bevoegdheden wordt verlegd naar de twee deelstaten Vlaanderen en Wallonië. Zo wint het beleid aan bestuurskracht en beantwoordt het aan de verwachtingen en noden van de mensen die in Vlaanderen leven en werken. De deelstaten beslissen, in onderling overleg en met wederzijdse instemming, welke bevoegdheden, op welke wijze en door welke instellingen op het Belgisch niveau worden uitgeoefend. Die confederale aanpak van onderuit zal niet tot separatisme, maar juist tot meer samenhang in ons land leiden. Aan de grondwettelijk omschreven rol van de Koning raken we niet.”

De twee laatste zinnen zijn op zijn minst merkwaardig te noemen. Allereerst wil de CD&V België splitsen, een confederatie is immers een bond van staten, i.c. Vlaanderen en Wallonië die zélf beslissen wat ze samen verder doen, langs de andere kant zegt men dat dit tot meer eenheid zal leiden. Nochthans heeft geen enkele confederatie zichzelf overleefd. Men denke hierbij aan het G.O.S. dat van 1991-1992 grote delen van de ex-S.U. omvatte, aan Oostenrijk-Hongarije, of, recenter, aan Tsjecho-Slovakije. Een confederatie kan wel tot een federatie uitgroeien, maar dan moet men vertrekken vanuit verschillende landen die naar het centrum toegroeien. Voorbeelden hiervan zijn de V.S.A. of Zwitserland. In België echter, gebeurt het omgekeerde proces.

Zo mogelijk nog merkwaardiger is het niet raken aan de grondwettelijke positie van de Koning. Welk is nu deze positie o.m.? Een voorbeeld:
”Art. 96: De Koning benoemt en ontslaat zijn ministers.
De federale Regering biedt haar ontslag aan de Koning aan wanneer de Kamer van volksvertegenwoordigers,(..). De Koning benoemt de voorgedragen opvolger tot Eerste Minister, die in functie treedt op het ogenblik van de eedaflegging van de nieuwe federale Regering.” In een confederaal systeem echter is er geen federale regering meer die wordt samengesteld. Integendeel, de vertegenwoordigers van de Vergaderingen van de deelstaten duiden de federale Kamer(s) aan, en als dusdanig de regering. Met andere woorden: de monarchie wordt zo een holle doos, die net als de volksvertegenwoordigende organen afhankelijk is van de Gewesten-deelstaten. De volkssoevereiniteit (vandaag: art. 33 GW) wordt zo ook weggeveegd: Immers, rechtstreekse verkiezingen maken plaats voor een ‘getrapt’ kiessysteem.

Wat erger is, is dat de CD&V de kiezer voor het lapje houdt. Ze probeert de mensen die voor de monarchie zijn (de meerderheid dus), te paaien, terwijl ze het land waarvan dezelfde Koning staatshoofd is willen ontbinden. Dat is op zijn zachtst gezegd unfair te noemen tegenover de burger. De CD&V die haar positie in het middenveld maar niet vinden kan, slaat de bal serieus mis. De stembusgang loog er dan ook niet om: halfslachtigheid (en dit is natuurlijk niet het enige thema, cf. supra) wordt afgestraft. Men bedenke hier wel bij dat de SP.a in een kartel zit met het republikeinse Spirit en dat de VLD reeds op haar congres heeft besloten dat de rol van de Koning ceremonieel moet zijn. Toegegeven, die stoere woorden zijn in de loop van de verkiezingen wel wijselijk ingeslikt (net als de notie van confederalisme bij de Vlaamse liberalen), maar de “dreiging” blijft. Enkel de B.U.B. heeft het spel van bij aanvang eerlijk gespeeld: Geen wijziging van de koninklijke prerogatieven en de echte maatschappelijke problemen aanpakken.

Tenslotte maakt het hele interne machtsspelletje dat zich nu in de CD&V voltrekt (het failliet van de als grote hervormer ingehaalde De Clerck) duidelijk dat de Vlaamse Christen-democraten zich in een bijzonder ernstige crisis bevinden-al geven ze dat niet toe. Jaar na jaar gaan ze erop achteruit, en hun harde flamingantisme bespoedigt hun vrije val. Bovendien maken ze door hun standpunten over het homohuwelijk en abortus de weg vrij voor het Vlaams Blok die steeds meer rechtse kiezers lokt. Het is dus niet ondenkbaar dat de CD&V gewoon verdwijnt, met in haar kielzog haar zusterpartij (die er lang geen meer is) de CDH. Mensen als Sauwens (ex-St-Maartensfonds), I. Lowie (ex-VB) en andere extremisten zoals Vandenbrande zijn de catalysatoren van de ongeloofwaardigheid. Ondertussen zit pastoor Staf Nimmegeers bij de…SP.a.

In een spraakmakend artikel van 24-05-2003 (“ geen toekomst”) gaat Erik Donckier-bezwaarlijk een Belgischgezinde te noemen- (Het Belang van Limburg) zelfs zover om te stellen dat: “De CD&V geen toekomst meer heeft, het is alleen nog wachten op de implosie van de partij, waarna de linksrechts- opdeling van het politieke landschap ook in Vlaanderen kan worden afgerond.“

Heeft België dan geen nood meer aan een middenveld? Dat lijkt zeer ongezond. Er is een non-confessionele brugpartij nodig tussen de twee blokken (liberalen en progressief-socialisten) die zich steeds meer aftekenen. En zo’n partij kan alleen maar federaal zijn, een bindmiddel tussen links en rechts, noord en zuid… Een partij die de neerslag is van een maatschappelijke, sociaal-voelende beweging. Met respect voor alle mensen, te beginnen met die mensen van andere taalgroepen.

De B.U.B. wil samen met andere positieve krachten bouwen aan dit 21e eeuws project voor België en Europa.

Zo kunnen we samen werk maken van een rechtvaardiger België, zonder ingewikkelde structuren en van een sterke Europese Unie. Want daar worden we allemaal beter van.