OPLETTEN MET RECUPERATIE DOOR EXTREEMRECHTS
De B.U.B. heeft met ontzetting kennis genomen van de gruwelijke gebeurtenissen die zich op 7 januari in Parijs afspeelden. Bij een aanslag op de kantoren van het satirische weekblad Charlie Hebdo door terroristen werden 12 mensen vermoord en 11 verwond. Aanleiding zou de publicatie geweest zijn van cartoons over de profeet Mohammed.
1) De vrijheid van mening en de persvrijheid
In onze westerse maatschappij in het algemeen en in de Belgische publieke cultuur in het bijzonder is vrijheid van meningsuiting terecht een belangrijke waarde. De gebeurtenissen in Frankrijk choqueren niet alleen omwille van het doden van mensen, maar ook omdat ze een directe aanval vormen op de vrijheid van mening. Vrijheid van meningsuiting moet o.i. totaal zijn (wat ook de afschaffing van de strafbaarstelling van ‘laster’ en ‘eerroof’ inhoudt) en er moet meer toegang zijn tot openbaar debat en recht op antwoord.
De B.U.B. veroordeelt op een krachtige wijze het gebruik van geweld. Geweld kan nooit gerechtvaardigd, noch toegestaan worden. Niettemin stelt de B.U.B. vast dat de redactie van het weekblad ‘Charlie Hebdo’ het gebruik van de vrije meningsuiting tot het uiterste gedreven heeft door karikaturen te tekenen die mogelijkerwijs kwetsend en alleszins religieus van aard zijn, en dit gedurende een lange periode. Daarbij wist ze dat religie erg belangrijk is voor miljoenen moslims. De redactie had reeds meerdere doodsbedreigingen ontvangen, was reeds het slachtoffer van een aanslag en de hoofdredacteur had drie lijfwachten… Teneinde de herhaling van zulke drama’s te voorkomen is het aangewezen (doch niet verplicht) dat onze audiovisuele en geschreven media een zekere terughoudendheid aan de dag leggen wanneer ze onderwerpen behandelen die raken aan geloofsovertuigingen van mensen, niet omwille van juridische, maar wel om ethische redenen.
2) Extremisme is het probleem
Deze aanslag herinnert ons aan de nog meer bloedige aanslag die de rechtse Noor Anders Behring Breivik in juli 2011 in Oslo en op het eiland Utøya uitvoerde, met 77 doden tot gevolg. Net zoals het extremisme van Breivik is het moslimfundamentalisme geen religie, maar een radicale ideologie. Slechts zeer weinig moslims zijn fundamentalisten en nog minder terroristen. Deze aanslagen werden gepleegd omwille van ideologische redenen. Autoritaire stromingen streven dikwijls naar een totale controle op de pers. In eigen land gebeurt deze flagrante schending van de mensenrechten – weliswaar op een vreedzame manier – door het beknotten van de unitaristische en pro-Belgische opinie in de geschreven en audiovisuele pers (die door de taalgemeenschappen en dus door de gesplitste machtspartijen gecontroleerd wordt). Taalnationalisten verdragen, net als moslimfundamentalisten, geen humor of satire.
De aanslag in Parijs toont nog maar eens aan wat de rampzalige gevolgen zijn van ideologieën die mensen minachten omdat ze “anders” zijn, d.w.z. een andere taal spreken, een andere huidskleur hebben of een andere religie hebben. Deze discriminatie hoeft zich niet altijd gewelddadig te uiten, het kan ook bij verbale of institutionele discriminatie blijven (zoals bijv. de beruchte staatshervormingen in België).
Jammer genoeg zullen de aanslagen in Parijs radicaal-rechts weer een reden geven om hele allochtone bevolkingsgroepen af te schilderen als radicalen.
3) Recuperatie van de terreur
Onmiddellijk na de aanslag hebben extremistische partijen de terreur al willen recupereren. Bepaalde media spelen het spel mee. Op de avond van de aanslag zelf mocht de extremistenleider Bart De Wever (voorzitter van de N-VA) op de VRT-televisie al zijn haat tegen moslims komen spuien. Tevens was de Belgische pers er als de kippen om te vermelden dat diezelfde Bart De Wever overweegt om het leger tegen de terroristen in te zetten. De B.U.B. wist niet dat een lokale burgemeester – en niet de Koning – het hoofd van de Belgische strijdkrachten was. Nochtans wou De Wever zelfs de grondwet opzij schuiven om het “confederalisme” in te voeren. Nu bekommert hij zich weer plots om de interne stabiliteit van België… Begrijpe wie begrijpen kan. De N-VA (en andere partijen) wilde(n) de civiele bescherming en justitie splitsen. Zou dit de veiligheid van de Belgen ten goede komen? De vraag stellen is ze beantwoorden. Op 8 januari heeft nog steeds De Wever weer eens in de pers kunnen verklaren dat wie zich niet wil aanpassen aan de Belgische samenleving haar moet verlaten. Bij deze nodigt de B.U.B. De Wever dan ook uit om de daad bij het woord te voegen en onmiddellijk samen met zijn hele partij het grondgebied van het Rijk te verlaten !
Conclusie
De aanslag te Parijs is het werk van extremisten. Of die links, rechts, islamitisch, christelijk of Joods zijn, speelt geen rol. Het grootste gevaar is de recuperatie van dit geweld door andere extremisten en de escalatie die eruit kan voortvloeien. In België hebben de “Vlaams”-nationalisten alvast niet geaarzeld om dit bruut geweld in hun electoraal voordeel te recupereren. Deze houding is gelet op de mogelijke nefaste gevolgen bijna even erg als de aanslagen zelf.
GARE A LA RECUPERATION PAR L’EXTREME-DROITE
Avec consternation, le B.U.B. a pris connaissance des évènements horribles qui se sont déroulés le 7 janvier à Paris. Un attentat perpétré contre les bureaux de l’hebdomadaire satirique Charlie Hebdo par des terroristes a fait douze morts et onze blessés. Le motif aurait été la publication par l’hebdomadaire de caricatures du prophète Mahomet.
1) La liberté d’expression et de presse
Dans notre société occidentale en général et dans la culture publique belge en particulier la liberté d’expression est, à juste titre, considérée comme une valeur importante. Les évènements en France nous choquent, non seulement parce que l’on a massacré des personnes, mais également parce qu’ils constituent une attaque directe contre la liberté d’opinion. Selon nous, la liberté d’expression doit être illimitée (ce qui implique également l’abolition de l’incrimination de la “calomnie” et de la “diffamation”). En outre, il doit y avoir plus d’accès au débat public et au droit de réponse.
En revanche, tout en refusant, de manière absolue, l’utilisation de la violence qui ne peut jamais être justifiée ni acceptée, le B.U.B. constate tout de même que la rédaction du magazine ‘Charlie Hebdo’ a fait usage de la liberté d’expression jusqu’à l’extrême en dessinant des caricatures potentiellement blessantes et à connotation religieuse durant une longue période, sachant que la religion est particulièrement importante pour des millions de musulmans. La rédaction avait déjà reçu plusieurs menaces de mort, avait déjà été victime d’un attentat et le rédacteur en chef avait trois gardes du corps… Afin d’éviter la répétition de tels drames, il est recommandé (sans être obligatoire) que nos medias audiovisuels et écrits fassent preuve d’une certaine retenue lorsqu’ils traitent de sujets qui touchent aux convictions religieuses des gens, non pour des motifs juridiques, mais pour des motifs éthiques .
2) Le problème, c’est l’extrémisme
Cet attentat nous rappelle l’attentat encore plus sanglant perpétré en juillet 2011 par le Norvégien de droite Anders Behring Breivik, qui a coûté la vie à 77 personnes à Oslo et sur l’île d’Utøya. Tout comme l’extrémisme de Breivik, le fondamentalisme musulman ne constitue pas une religion, mais une idéologie radicale. Au sein de la communauté musulmane, on trouve très peu de fondamentalistes et encore moins de terroristes. Ces attentats ont été perpétrés pour des raisons purement idéologiques. Souvent, les courants autoritaires tentent de contrôler la presse entièrement. Dans notre propre pays, cette violation flagrante des droits de l’homme se manifeste également – bien que de façon pacifique – par le boycott de l’opinion unitariste et probelge dans la presse écrite et audiovisuelle (qui est à son tour sous la tutelle des communautés linguistiques et par conséquent des partis politiques au pouvoir, scindés sur base linguistique). Tout comme les fondamentalistes musulmans, les nationalistes linguistiques ne supportent ni l’humour ni la satire.
L’attentat de Paris démontre pour la énième fois les conséquences catastrophiques des idéologies qui dédaignent les gens parce qu’ils seraient “différents”, c-à-d. parce qu’ils parlent une autre langue, ont une autre couleur de peau ou une autre religion. Cette discrimination ne mène pas toujours à la violence. Elle peut également s’exprimer verbalement ou sur le plan institutionnel (comme par. ex. les fameuses réformes de l’Etat en Belgique).
Malheureusement, les attentats de Paris offriront de nouveau un prétexte à la droite radicale pour dépeindre des populations allochtones entières comme radicales.
3) La récuperation de la terreur
Tout de suite après l’attentat, les partis extrémistes de droite ont tenté de récupérer la terreur. Certains médias participent à ce jeu. Le soir même de l’attentat, le leader extrémiste Bart De Wever (président de la N-VA) pouvait déjà exprimer sa haine envers les musulmans à la télévision de la VRT. Qui plus est, la presse belge a immédiatement relayé que ce même Bart De Wever songeait à faire appel à l’armée contre les terroristes. Le B.U.B. ne savait pas qu’un bourgmestre local – et non le Roi – était le chef des forces armées belges. Rappellons que De Wever voulait, pour introduire son “confédéralisme”, même suspendre la Constitution belge. Or, soudainement, il se préoccupe de la stabilité interne de la Belgique… Comprenne qui pourra. De plus, la N-VA (et d’autres partis) voulai(en)t scinder la protection civile et la justice. Cette politique favoriserait-elle la sécurité des Belges? Poser la question, c’est déjà y répondre. Le 8 janvier, toujours Bart De Wever, a encore pu déclarer dans la presse que ceux qui ne veulent pas s’adapter à la société belge doivent la quitter. Le B.U.B. invite dès lors De Wever à joindre les actes à la parole en quittant, ensemble avec son parti, le territoire du Royaume sur-le-champ !
Conclusion
L’ attentat de Paris est le travail d’extrémistes. Peu importe qu’ils soient de gauche, de droite, musulmans, chrétiens ou juifs. Le plus grand danger constitue la récupération de cette violence par d’autres extrémistes et l’escalade qui peut en découler. En Belgique, les nationalistes “flamands” n’ont pas hésité à récupérer cette violence brutale dans un but purement électoral. Vu les possibles conséquences néfastes, cette attitude est presque aussi grave que les attentats eux-mêmes.
