Vandaag is Abou Jahjah kop van jut. Men vraagt zich weleens af “Wat bezielt die man?” of “hoe is het zover kunnen komen?”. Voor het VB zijn Abou Jahjah en de AEL een geschenk uit de hemel. “Zie je nu wel, al die buitenlanders…!”… Nochthans wijzen objectieve rapporten van de Antwerpse politie erop dat het hier slechts gaat om 15% van de buitenlanders. Nee, het probleem dat zulke omvang aangenomen heeft is véél ruimer dan enkel de tegenstelling West-Europeaan/allochtoon.
Abou Jahjah is de Hegeliaanse antithese van het VB. Extremisme roept extremisme op. Dit land is in de ban van de sfeer van het interbellum. Splitsing justitie! NMBS! De KBVB! Geen staatshervorming meer maar staatsvorming! Werken staat niet in het woordenboek van ‘de Walen’! De vreemdelingen zijn profiteurs! Ziedaar enkele slogans van extremisten, die men in alle partijen pleegt aan te treffen. Want wat is nu het verschil tussen een De Gucht die komt zeggen dat hij in één staatsstructuur niet kan samenwerken met Franstaligen en een Dewinter die nét hetzelfde zegt? De ene beroept zich op een democratische legitimiteit en verkettert op zijn beurt de andere die niét te bezitten. Wat aanleiding geeft tot hilarische debatten. Wie oh wie is nu de ‘echte Vlaming?’.
Het is de complete versnippering, elke Nederlandstalige – of bijna elke- politieke formatie zegt vandaag hetzelfde, minder België, méér Vlaanderen. Minder openheid, méér intolerantie.
In zo’n klimaat is de ideale weg geplaveid voor mensen kaliber Abou Jahjah… En plots steigert iedereen. In een land waarin het bon ton is om andere bevolkingsgroepen te verketteren, zonder dat iemand daarop reageert, is het toch niet vreemd dat er in groepen allochtonen mensen hun kans grijpen? In een land waarin het “franskiljonisme” des duivels is in sommige kringen, waarop men steeds maar blijft hameren op de “onoverbrugbare kloof tussen noord en zuid” is het normaal dat de doos van pandora geopend wordt. Het is niet Abou Jahjah die schuldig is, al is hij natuurlijk geen lieverdje, het is de maatschappij die hem geschapen heeft die de volle verantwoordelijkheid draagt. De causaliteit dient gezocht te worden bij de volslagen onverdraagzame houding van vele Nederlandstalige politici die het VB verketteren en net dezelfde populistische taal hanteren.
De politieke wereld in het noorden van het land is dringend aan een grondige bezinning toe. Men hamert maar op modieuze woordjes als “multiculturalisme”, doch men is onbekwaam om ze toe te passen op de staat waarin ze zelf leeft. Natuurlijk is er een probleem met ‘veiligheid’, natuurlijk zijn er problemen met bepaalde vreemdelingen…Maar wat men in België niet doet is nuanceren.
Zonder nuances bestaan er geen oplossingen. Op 7 december, de dag van Pearl Harbour- oh ironie- zal de VLD allicht kiezen voor confederalisme. Vlaanderen onafhankelijk, Wallonië onafhankelijk, Brussel-Vrijstaat en misschien nog een apart statuut voor de Oostkantons. En dat allemaal in één hybride staatsstructuur. Ongetwijfeld kunnen bepaalde mensen achteraf komen verklaren dat ze ‘geen separatist zijn’. Ongetwijfeld zullen die mensen datzelfde nog zéggen nà de mogelijke instorting van het Koninkrijk. Dat is nu de ernst van de situatie. Abou Jahjah en de AEL zijn een verlengstuk en een zijtoneel ervan. De politici zouden beter het oude adagium indachtig zijn: “Wie het zwaard hanteert, zal erdoor vergaan’.
