De laatste weken is het weer eens op een schrijnende manier duidelijk geworden; wat velen al jaren beweren werd nog eens in de verf gezet: er is gaapt een diepe kloof tussen twee bevolkingsgroepen in België. Tussen Vlaanderen en Wallonië? Neen, de voorbije dagen zagen we een nooit geziene uitbarsting van nationale trots, en verbondenheid met de Natie.
Ondertussen, terwijl de Belgen in Parijs, en in België zelf collectief juichten voor hun nationale helden (“er was geen enkel communautair beest te zien” berichtte Het Laatste Nieuws), waren “onze” Vlaamse politici weer eens bezig het land te verdelen. Norbert de Batselier, voorzitter van de Vlaamse Raad, heeft kennelijk zo weinig werk dat hij tijd vindt om een boek te schrijven waarin hij, in kille bewoordingen, pleit voor de verdere opsplitsing van ons land. Wat een contrast met de juichende en vrolijke mensen die zich zo talrijk in de Belgische driekleur tooien. Het wordt weer op een pijnlijke manier duidelijk: er gaapt een diepe kloof tussen de Belgische bevolking en de splitszieke communautaire sabelslijpers die onze politici geworden zijn.
De communautaire krijgsheren duiken weer eens in hun loopgraven met het alom bekende doel: beter bestuur. Een prachtig toverwoord, maar niemand weet wat het precies inhoudt. Wat wel bekend is, is dat er moet gesplitst worden om beter bestuur te realiseren. Tenminste, dat is wat onze politici beweren. Die logica staat echter mijlenver van de realiteit enerzijds en de wil van de bevolking anderzijds.
Want zou het niet veel goedkoper en efficiënter zijn om slechts één regering en één parlement voor heel België te hebben in plaats van alles in 2, 3 of 4 te splitsen? Neen, dat gaat er niet in bij de heren opsplitsers. Allen zijn ze er immers op uit om zoveel mogelijk postjes te bezetten, en de makkelijkste manier om dat te doen is postjes creëren. Dus kunnen ze weer gaan splitsen. De hedendaagse politici vinden hun eigen postjes kennelijk belangrijker dan de wil van de bevolking.
Dat die bevolking zich helemaal geen Vlaming voelt, is hun probleem niet. Zij gaan consequent door met het ontmantelen van de Belgische Natie. Meer nog, zij ontkennen zelfs het bestaan van de Belgische Natie, en claimen dat er een Vlaams volk en een Vlaamse identiteit bestaat.
Nu, we weten niet of deze wereldvreemde heren of dames wel eens tv kijken, maar als ze dat zouden doen zouden ze toch heel duidelijk kunnen zien dat er wel een Belgische Natie bestaat.
De Vlaams-nationalisten zullen wel zeggen dat we nu in ordinair sportnationalisme vervallen, maar niets is minder waar. Indien er een Vlaams volk, of een Vlaamse natie, zou bestaan, dan zou dat volk zich toch wel gemanifesteerd hebben vorig weekend. Immers, is er een betere gelegenheid om het nationaal bewustzijn van de Vlaming te demonstreren als bij een tenniswedstrijd van een Vlaamse tegen een Waalse?
Als er een Vlaams volk zou zijn, zouden de Vlamingen dan niet massaal naar de Vlaamse vlag grijpen en voor Kim supporteren?
Als we de Vlaams-nationalisten moesten geloven ziet het er dus niet goed uit voor België. Met toenemende nieuwsgierigheid keken we dus uit naar de wedstrijd. Het Vlaamse volk zou zich immers eindelijk openbaren. Wat zagen we echter? Een zee van Belgische vlaggen, een Grote Markt die zwart-geel-rood gekleurd was en Parijs dat voor één dag als hoofdstad van België fungeerde. Het was zoeken naar “communautaire beesten”, maar – zoals gezegd – nergens was een Vlaamse leeuw of Waalse haan te vinden. Nog even werd de leugen verspreid als zouden de Vlamingen voor Kim supporteren en de Walen voor Justine. Ook dat bleek pertinent onjuist. De Belgen stonden als één man achter beide meisjes en waren fier om Belg te zijn. Het was alsof jaren van opgekropte nationale trots, steeds onderdrukt door opeenvolgende staatshervormingen, opeens tot uitbarsting kwamen.
Van een Vlaamse of een Waalse natie is er geen spoor te bekennen, slechts de Belgische leeft innig en duurzaam in de harten van miljoenen.
De Belg voelt zich Belg, dat valt niet meer te ontkennen. Het Belgisch nationaal gevoel laait op in de harten van onze landgenoten, en dag na dag wordt het duidelijker dat de Belg de communautaire onderdrukking niet lang meer kan verdragen. Spoedig zal de Belg het juk van het (con)federalisme van zich afwerpen om vrij en Belg te zijn en te blijven.
Na vele decennia taalstrijd en andere oorlogen tussen politici, heeft de burger er genoeg van. Spoedig zal deze evolutie ook in de Wetstraat te merken zijn, tenminste als u ons het vertrouwen geeft. Want de B.U.B. is de enige betrouwbare Belgische partij, die consequent kiest voor het belang van álle Belgen, en niet voor communautair racisme.
