Wanneer we in onze gezellige woningen mijmeren over de dingen die we tekort komen, en iedereen van ons zal na enig gewetensonderzoek wel weten dat dit vaak gebeurt, gaat al te zeer de werkelijke aard van de dingen aan ons voorbij. Voor onze televisietoestellen zien we dagelijks beelden van oorlog, moord, ongevallen, vandalisme etc. En meestal constateren we met enige voldoening over onze eigen wijsheid dat het er slecht aan toegaat met “de maatschappij”.
Zelden zullen de gedachten bij een auto-ongeval verder gaan dan de bezinningen over de roekeloosheid van de chauffeur. Denken we ook aan de familie van de slachtoffers? Of, in een meer algemeen perspectief, staan we erbij stil dat onze high-tech maatschappij met haar razendsnelle verbindingswegen, haar stress en de doelloosheid haar veelal eigen, die soms een gruwelijke tol eist? Nooit eerder hadden we het zo goed, en toch lag het zelfmoordcijfer nooit zo hoog dan nu. Grote percentages aan mensen zijn depressief of kampen met andere psychische of lichamelijke klachten, door een kille samenleving vaak weggelachen. Binnenkort begint de school weer en ettelijke kinderen zullen gepest worden omdat ze een beugel aandoen of een bepaald modemerk niet dragen. Wellicht is er geen punt geweest in onze beschaving waarop onze levensstandaard zo hoog lag dan nu. Toch horen we constant spreken over gevoelens van onveiligheid. Heeft het jachtig leven de mens paranoïde gemaakt? (waarmee we bestaande problemen niet wensen te ontkennen). De schat aan informatie waarover we beschikken is onuitputtelijk en makkelijk raadpleegbaar, in theorie. Zijn we er met z’n allen niettemin op vooruitgegaan? Heeft de stoffelijke ontwikkeling door de mens bewerkstelligd de geestelijke in hem kunnen bijhouden? Oude samenlevingsverbanden vergaan, nieuwe ontstaan. Tolerantie, zo heet het, is een deugd… Maar wie heeft het zich eigen gemaakt? In het Midden-Oosten zijn er nog steeds dagelijks bomaanslagen, in Afrika burgeroorlogen en –dichter bij huis- stelselmatige onverdraagzaamheid. Wat bezielt vele mensen… een soort “ennui”, een zekere gevoelloosheid die hen wel nog een weg doorheen het leven aanduidt, maar geen finaliteit meer? Er zijn zovele vragen. Ze moeten niet allemaal beantwoord worden, maar het is goed dat ze bij tijd en wijlen gesteld worden. Ook door politici.
