L’UNITARISME PROVINCIAL
Une dispute entre enfants gâtés. Ainsi, l’on peut appeler les conflits communautaires en Belgique. Probablement, ces conflits ont trait au fait que les Belges, selon une étude européenne sérieuse, soient maintenant les Européens les plus riches – même si l’on ose en douter un petit peu.
L’ennui s’installe donc et les politiciens se mettent à se chamailler sur l’argent et les langues au-dessus des têtes des citoyens. Autant que ces conflits puissent paraître innocent à d’aucuns, leurs conséquences peuvent être désastreuses pour l’économie du pays. La Belgique risque en effet de se faire dépasser par d’autres pays qui ne connaissent pas ces problèmes de luxe.
Notre économie relativement performante se trouve donc menacée par une perte de temps et un gaspillage d’argent inutiles. L’unitarisme provincial doté de communautés linguistiques constitue la seule solution pour notre pays : non un vrai centralisme, mais pas davantage de vrai fédéralisme. Pas vraiment de l’unitarisme, mais pas non plus du vrai provincialisme. C’est comme le cocktail de rêve: bien fruité, mais pas trop sucré. Un peu de différents fruits, mais jamais trop d’un seul. Voilà, une autre suggestion pour l’apéro du réveillon !
HET PROVINCIAAL UNITARISME
Een ruzie van verwende kinderen. Zo kan je de communautaire conflicten in België noemen. Waarschijnlijk heeft dit fenomeen te maken met het feit dat de Belgen nu (ook al twijfelen we daar een beetje aan) de rijkste Europeanen zijn volgens een serieus Europees onderzoek.
De verveling zet zich dus in en dan beginnen de politici maar ruzie te maken over geld en taal boven de hoofden van de burgers heen. Ook al kunnen deze conflicten onschuldig lijken, hun gevolgen kunnen desastreus zijn voor de economie van het land. Iedereen kent wel het spreekwoord: wanneer twee honden vechten om een been, loopt de derde ermee heen.
Onze relatief goede Belgische economie wordt dus bedreigd door kostbaar tijdverlies en nutteloze geldverspilling aan instellingen en structuren. Het provinciaal unitarisme met taalgemeenschappen is de enige oplossing voor ons land: geen echt centralisme, maar ook geen echt federalisme. Geen echt unitarisme, maar ook geen echt provincialisme. Het is de gedroomde feestcocktail: lekker fruitig, maar niet te gesuikerd. Van verschillende vruchten iets, maar nooit van één teveel. Direct ook een goede suggestie voor het nieuwjaarsaperitief !
