We hebben er een tijd bewust niets over gezegd – uit respect voor de overledene – maar komen nu toch terug op de commotie veroorzaakt door de RTBf-reportage aangaande de begrafenis van Marie Rose Morel op 12 februari 2011. Maar laten we eerst eens kijken wie Morel nu precies was.
Morel werd in 1972 geboren te Antwerpen. Aanvankelijk was Morel helemaal niet partijpolitiek geëngageerd. Ze leek eerder toe aan een carrière als “schoonheidskoningin” (« Aardbeiprinses » in 1992, Miss “Vlaanderen” in 1994). In 1995 studeerde ze af als licentiate in de geschiedenis. Haar eerste eindverhandeling, “Holocaustmemorialen in België” werd door haar promotor van de hand gewezen. “Ver beneden de laagste standaard om een diploma te kunnen krijgen”, zo luidde het verdict. Dat klopt. Wie het werkstuk doorbladert, staat versteld van het enorm lage niveau van deze veredelde toeristische catalogus. In het voorwoord lezen we toch één opmerkelijke passage van de latere Vlaams Belang politica:
“Wanneer we vandaag dwepen met slogans en straffe uitspraken van nog straffere politici beseffen we niet dat we in de kern met een soortgelijke ideologie dwepen, die anno 1930 veroorzaakt heeft wat we kunnen beschouwen als de zwartste pagina uit onze geschiedenis.” (MOREL, M.R., Holocaustmemorialen in België, onuitgegeven licentiaatsverhandeling, Leuven, 1995, p. 20).
Na haar studies startte Morel met een eigen hostessenbureau (More Elle) en richtte ze ook een evenementenbureau op. Wie meer wil weten over haar toenmalige bezigheden, moet beslist eens volgende pagina aanklikken: http://www.superkrediet.be/blog/2010/01/19/videobeelden-marie-rose-morel-als-halfnaakte-stoeipoes/
In mei 2003 nam de N-VA voor de eerste maal deel aan de verkiezingen. De partij was een splinterpartijtje – nauwelijks groter dan de B.U.B. vandaag -, ontstaan uit de brokstukken van de in 2001 uiteengevallen Volksunie. In die dagen verklaarde niemand minder dan Bart De Wever: “Anderzijds heb je de politicus die met hoge amusementswaarde de media heeft veroverd waardoor inhoud en ideologie plaats hebben gemaakt voor spel en vertier. De N-VA gaat tegen deze trends in…” (Volle Manen, april 2003, p. 5, zie foto) Op de Senaatslijst prijkt ook ene Marie-Rose Morel, een tot dan toe nobele onbekende studievriendin van de ambitieuze, maar al even onbekende Bart De Wever – of het om een amoureuze relatie ging weten we niet.
Ondanks een (toen al) enorme media-aandacht ging het partijtje de mist in: het behaalde slechts één zetel in West-Vlaanderen en dreigde in de nevelen der geschiedenis te verdwijnen, tot het fameuze “Valentijnsakkoord” van 14 februari 2004. Met dat akkoord werd de entente tussen CD&V en N-VA bezegeld. Dit kartel zou vier jaar stand houden en leiden tot de verkiezingsoverwinning van 2007 waarna de N-VA weer zijn eigen weg ging.
Zogezegd ( ? ) uit onvrede stapte Morel in 2004 over naar het Vlaams Belang, een partij die dan op het toppunt van haar macht stond. Samen met Jurgen Verstrepen was ze één van de zogenaamde “verruimingskandidaten”. Eén van haar eerste daden binnen haar nieuwe partij was het stichten van de zogenaamde “Welkomgroep”, een allegaartje van ex-VU’ers en ex-N-VA’ers, die de opslorping van de N-VA door het VB beoogde. Binnen die partij vechtte ze jarenlang een clanoorlog uit tussen het blok “Vanhecke” – dat zij steunt – en het blok “Dewinter”. Morel hield niet van de harde stijl van Dewinter, maar nam nooit afstand van de inhoudelijke standpunten van het Vlaams Belang: republiek “Vlaanderen”, xenofobie, anti-europeanisme en anti-syndicalisme (Morel was de dochter van een topman van Alcatel).
Sterker nog, ze bewandelde de harde lijn. Tijdens een Europese bijeenkomst van extreem-rechts in Wenen eind 2005 stond de politica glunderend op de foto met de Bulgaar Volen Siderov, auteur van een boek dat de uitroeiing van de Joden in de gaskamers ontkent. Siderov meende overigens dat de wereld vandaag wordt gedomineerd door een Joodse samenzwering. Van de Roma-zigeuners kunnen ze volgens Siderov beter “zeep maken.”
Morel was geen grote ideologe en zelfs geen beslagen politica – ze kende bij benadering nog niet het aantal inwoners van de Duitstalige gemeenschap en van de stad Waver had ze nog nooit gehoord, maar was geen onaantrekkelijke vrouw en speelde die “troef” ook ten volle uit. Met wat overdrijving kan je haar dus de Vlaams-nationale Palin noemen, al lijkt ons dat zelfs een belediging voor deze laatste.
De politieke ster van Morel begon pas echt te rijzen wanneer er bij haar in januari 2009 baarmoederhalskanker werd vastgesteld. Vanaf dan cultiveerde ze zorgvuldig haar imago van “sterke vrouw” en liet ze geen gelegenheid onbenut om haar politieke ideologie te vermengen met haar ziekte.
De openbare media lieten ook geen kans onbenut om haar aan het woord te laten en in Het Laatste Nieuws – nota bene de grootste Nederlandstalige krant – kreeg ze wekelijks een column. Haar lijdensweg, laatste dagen, dood en begrafenis werden een mediatiek spektakel.
Stel je voor dat in Frankrijk de dochter van Jean-Marie Le Pen (FN) kanker zou krijgen. Ze komt anderhalf jaar op alle televisie-zenders, in de gezamenlijke (roddel)pers, krijgt een wekelijkse column in Le Figaro, haar huwelijk met een door extreemrechtse terroristen van een Corsicaanse afscheidingsmilitie opgeleide man – afgesloten net voor haar overlijden – wordt breed en in lovende termen in de media uitgesmeerd en uiteindelijk wordt de basiliek van Saint-Denis gereserveerd voor haar begrafenis waar Nicolas Sarkozy een lofrede van 11 minuten uitspreekt en in tranen uitbarst. Eén kritische zender maakt daarna een reportage waarbij toch objectief wordt aangestipt dat het hier om een extreem-rechtse separatiste ging en wordt in de hele Franse media uitgejouwd. Onmogelijk zegt u? Onmogelijk in Frankrijk, Nederland en in elk beschaafd land, maar niet in het taalracistische Vlaams gewest waar nationalisme letterlijk doodnormaal is en racisme slechts als een kleine afwijking wordt beschouwd.
Tijdens haar laatste dagen trouwde Morel inderdaad met Frank Vanhecke. Deze was eerst lid van het Vlaams-nationale en fascistische NJSV, was opgeleid door de VMO (een verboden privémilitie), was betrokken bij een gewelddadige actie in Brugge en mede-organisator van een negationistische boekenbeurs. Daarna werd Vanhecke VB-parlementariër en zelfs 12 jaar voorzitter van een partij die in 2004 tot racisme werd veroordeeld.
De ophef omtrent de RTBf-berichtgeving (13 februari 2011)
Na een schets van de menselijke en ideologische achtergrond komen we terug op de RTBF-berichtgeving over de begrafenis. Deze RTBf-reportage veroorzaakte een storm van protest in Vlaams-nationale middens. Plots was de mening van de RTBf, een zender waarvan flaminganten ons nochtans om de haverklap vertellen dat er “geen enkele Vlaming” naar kijkt, zeer belangrijk. Maar wat werd er nu in die reportage gezegd? Wij vatten ze samen en geven er onze commentaar op (klik hier om de reportage te zien)
1) De begrafenis van Morel werd in de media van het noorden als hoofdpunt naar voor gebracht en werd bijgewoond door vertegenwoordigers van quasi de hele “Vlaamse” politieke wereld – waaronder oud-minister Leo Delcroix en Bart De Wever –, ondanks het feit dat Morel een controversiële persoonlijkheid was. De “openbare” televisie VRT gaf haar daarbij veelvuldig een vrije tribune, die niet in het minst bekritiseerd werd. “In het noorden van het land is het mediatiek cordon sedert lang gesneuveld. In “Vlaanderen” is het Vlaams Belang een partij zoals de andere.”
Dat is inderdaad een rake vaststelling.
2) Morel was een “ster van extreem-rechts” en dat haar begrafenis zo gemediatiseerd werd, zou in “Wallonië” onmogelijk zijn.
Inderdaad valt het moeilijk voor te stellen dat een mandataris van het FN in het zuiden zo gemediatiseerd zou worden. Wat niet wil zeggen dat er in het zuiden geen nationalisten zijn, integendeel!
3) Sedert haar ziekte heeft ze zorgvuldig aan haar beeld als “sterke vrouw” gewerkt door in de media haar strijd tegen kanker uit te spreiden. Tegelijk hield ze op internet een dagboek bij over haar ziekte, daarbij de racistische themata van haar partij steunend.
Hier dient wellicht een nuance te worden aangebracht: Morel was meer bezig met de strijd tegen de vakbonden dan met het racisme. Of ze daarbij haar ziekte misbruikte, laten we in het midden, hoewel daar wel iets voor te zeggen valt.
4) Bart De Wever was natuurlijk op haar begrafenis – hij lanceerde haar tenslotte in de politiek en ze was eerst lid van de N-VA alvorens naar extreem-rechts over te hellen.
Dat vinden wij nog zacht uitgedrukt: ook de N-VA is een extreem-rechtse partij, met name t.o.v. de Franstalige Belgen. In de Nederlandstalige pers werd het een schande genoemd dat de RTBf vergat dat Morel helemaal geen lid meer was van het Vlaams Belang en dat er kopstukken van die partij niet welkom waren. Ja, Morel was sedert juli 2010 geen lid meer van die partij, maar heeft nooit afstand van het Vlaams-nationale en racistische gedachtegoed gedaan. Frank Vanhecke – wel lid – was overigens haar man !
5) Marie-Rose Morel was een xenofobe van de harde lijn, anti-immigratie en anti-Franstalig, maar dat alles schijnt vandaag in Antwerpen vergeten of geaccepteerd.
Ook hier is in de RTBF-berichtgeving geen enkele onwaarheid te bespeuren. Wanneer een RTBf-journalist gewoon akte neemt van de standpunten van Morel is dat een schande. Wanneer Bart De Wever in een buitenlandse krant België en de Belgen door het slijk haalt, is dat doodnormaal.
Wél over de schreef gaat de slotzin van de RTBf-journalist: “vandaag brengt ‘Vlaanderen’ hulde aan wat de “Vlaamse” media een heldin in de strijd tegen kanker noemen”.
Alsof heel het zogenaamde “Vlaanderen” (wat dat ook mag zijn) als één man achter Morel en haar ideeën stond. De Noord-Belgische media vertolken immers geenszins de mening van de Noord-Belgen, ook al begint ook daarin een kentering te komen (zie recente, pro-Belgische artikels in De Morgen en zelfs De Standaard). Op deze vergissing van de RTBF hoorden we overigens “toevallig” geen enkele kritiek.
