BESTAAN « VLAANDEREN » EN « WALLONIE » EIGENLIJK WEL ?
De Belgische grondwet stelt dat België een federale staat is die bestaat uit 3 gewesten en 3 taalgemeenschappen, maar gebruikt de termen « Vlaanderen » en « Wallonië » niet. Juridisch gezien bestaan die begrippen dus niet. Maar bestaan ze dan sociologisch? Men kan er sterk aan twijfelen.
Kijk nu eens naar de zogenaamde “Vlaamse” feestdag van 11 juli in het jaar 2008. Nergens in Noord-België zie je Vlaamse vlaggen hangen, buurtfeestjes rijkelijk gesubsideerd door de “Vlaamse” overheid trekken nauwelijks volk en degenen die komen, zeggen er meestal vlug bij dat ze geen flamingant zijn. Het zeer gemediatiseerde Vlaams-nationalistische “Gravensteenmanifest” geschreven door professor Vermeersch heeft na een half jaar nog geen 10.000 ondertekenaars op zijn website. Het al even fameuze Warandemanifest is ook op een sisser uitgedraaid. De Ijzerbedevaart, dé hoogmis van het Vlaams-nationalisme in Diksmuide, trekt elk jaar minder volk. Nog amper 5.000 man waarvan de gemiddelde leeftijd rond de 60 jaar moet liggen. Volgens een universitaire enquête van de KUL (2008) gaat slechts 2% van de Nederlandstalige Belgen stemmen omdat ze een onafhankelijk “Vlaanderen” willen (wat die term ook mag inhouden; mét of zonder Brussel?).
“Vlaanderen” bestaat enkel in het hoofd van enkele extremisten waaronder veel politici en journalisten. Het is dan ook een separatistische constructie van nationalistische politici, die er echter wél in geslaagd zijn de andere politici te overtuigen dat splitsingen van bevoegdheden en middelen het eigenbelang van die politici dienen. Het doel was dus niet om het leven van de Belg te verbeteren. Diezelfde nationalistische politici zijn er ook in geslaagd om, in samenspraak met de andere politici, de politieke markt gesloten te houden om pro-Belgische indringers (zoals de B.U.B.) op afstand te houden. Dit gebeurt in de eerste plaats door zichzelf riante partijdotaties toe te kennen, die nu de som van 50 miljoen euro per jaar ruim overstijgen. Een verpletterende particratie is ervan het gevolg die elk unitaristisch alternatief in de kiem smoort. Die particratie wordt natuurlijk ook in stand gehouden door de media. Deze dragen het nationalistische discours.
In het zuiden van het land, het zogenaamde « Wallonië”, is het nog erger gesteld. De Waalse Beweging, ooit heel sterk, is er gewoon van de politieke kaart geveegd. In de plaats is er een francofoon nationalisme ontstaan, eveneens bij een kleine, maar nogal luidruchtige minderheid, net als in het noorden van België.
Een handjevol taalnationalisten, kunstmatig in stand gehouden door het taalfederalisme, de parti- en mediacratie, slagen er dus in een heel land in een wurggreep te houden. Dat is des te schandaliger als men weet dat 90% van de Belgen geen separatisme wil en er veel meer unitaristen dan separatisten zijn. 30 jaar taalfederalisme, zes regeringen, zes parlementen, kunstmatige politiek-communautaire ruzies… Waarom? Het dient nergens toe tenzij men deze onbeduidende minderheid belangrijk vindt.
De Belgen worden bijgevolg gegijzeld door een communautair spook. De Belgische Unie gelooft echter niet in spoken. U wel?
|